◽️ عمليات بزرگ كربلاى 5 با رمز يا زهراس از جبههجنوب شلمچه و شرق بصره در منطقه اى به وسعت 150 كيلومتر مربع، با هدف آزادسازى شلمچه، جزاير و مناطق شرق بصره، انهدام ماشين جنگى عراق، پاسخ دندان شكن به شرارت هاى دشمن در بمباران مناطق مسكونى، در سه مرحله، از نوزده دى سال 1365 با 22 لشكر از سه قرارگاه آغاز شد و تا 8 اسفند آن سال به مدت پنجاه روز به طول انجاميد.

◽️ عمليات كربلاى 5، در شرايطى انجام گرفت كه رژيم صدام قصد داشت با تبليغات گسترده در ميان حاميانش، نسبت به قدرتِ مقاومت ارتش عراق در برابر تهاجمات برق آساى رزمندگان اسلام، اميدى كاذب ايجاد كند. در اين علميات، قوى ترين پدافند دشمن كه با كمك مستشاران خارجى ايجاد شده بود تا عمق 9 كيلومترى خاك عراق در هم شكسته شد و دشمن براى مقابله با تهاجم برق آساى رزمندگان اسلام، 140 تيپ را به اين منطقه اعزام كرده بود كه از اين ميان 81 تيپ و گردان به طور كامل و 34 تيپ ديگر به ميزان 50 درصد آسيب ديدند.

◽️ در اين عمليات ده درصد از نيروهاى هوايى عراق منهدم و سنگين ترين تلفات انسانى به ارتش دشمن وارد گرديد. نتايج عمليات بزرگ كربلاى 5: تلفات نيروى انسانى دشمن: 2700 اسير و چهل هزار نفر كشته و زخمى. ساير نتايج: به تصرف درآمدن 150 كيلومتر مربع از جمله پاسگاه هاى بوبيان، شلمچه، كوت سوارى و خين و همچنين جزاير بوارين و ام الطويل، كانال پرورش ماهى و چندين روستا در نتيجه استقرار نيروهاى اسلام در 10 كيلومترى بصره.

قسمت اول

وَمَنْ أُعْطِيَ الشُّکْرَ لَمْ يُحْرَمِ الزِّيَادَةَ.

امام(عليه السلام) فرمود:
و کسى که توفيق شکرگزارى پيدا کند از فزونى نعمت محروم نخواهد شد.(1)
مرحوم سيّد رضى مى گويد: تصديق و تأييد اين گفتار (درباره امور چهارگانه و نتايج آن) در قرآن مجيد است. خداوند در مورد دعا مى فرمايد: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت کنم»، درباره استغفار مى فرمايد: «هرکس کار بدى انجام دهد يا بر خويشتن ستم روا دارد سپس از خداوند آمرزش طلب کند خدا را آمرزنده و مهربان خواهد يافت»، درباره شکر مى فرمايد: «هرگاه شکر نعمت به جا آوريد نعمت را بر شما افزون مى کنم»، و درباره توبه مى فرمايد: «توبه (وازگشت به رحمت خداوند) براى کسانى است که کار بدى از روى جهالت انجام مى دهند سپس به زودى توبه مى کنند و به سوى خدا باز مى گردند آنها کسانى هستند که خداوند توبه آنها را مى پذيرد و خداوند دانا و حکيم است»; (قالَ الرَّضِىُّ وَتَصْديقُ ذلِکَ کِتابُ اللهِ قالَ اللهُ فِي الدُّعاءِ: (ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَکُمْ) وَقالَ فِي الاِْسْتِغفارِ: (وَمَنْ يَعْمَلْ سُوءاً أَوْ يَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللّهَ يَجِدِ اللّهَ غَفُوراً رَحِيماً)وَقالَ فِي الشُّکْرِ: (لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاََزِيدَنَّکُمْ) وَقالَ فِي التَّوْبَةِ: (إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَة ثُمَّ يَتُوبُونَ مِنْ قَرِيب فَأُولئِکَ يَتُوبُ اللّهُ عَلَيْهِمْ وَکانَ اللّهُ عَلِيماً حَکِيماً)).

ادامه دارد….

                                                          ✅ تمرین خدمت به مردم

? استاد حسین انصاریان:

? حضرت امیر مؤمنان علی(ع) فرمودند که دنیا محلی برای تمرین است.
تمرین نخست، عبادت
تمرین دوم، خدمت به مردم است.

? یاری رساندن به نیازمندان واجب است(الکافی: ۲/ ۱۶۴) این یعنی توجه به فقر و تلاش برای از بین بردن آن. در این میان، هرگز نباید به کیستی شخص نیازمند توجهی شود.

? البته یاری رساندن باید به گونه ای باشد که به شخصیت و آبروی آنان خدشه ای وارد نیاید.

? بهترین شکل یاری رساندن به دیگران، کمک کردن پنهانی است. راه پنهان کردن آن نیز بسیار ساده است؛ می توان مقداری پول در پاکتی گذاشت و به صورت مخفیانه به دست نیازمندان رسانید.

? پایگاه عرفان، برگرفته از کتاب تمرین بندگی

صله رحم

? حجةالاسلام قرائتی:

? در صله ارحام بین فامیل مرفه و فقیر هیچ فرقی نگذارید.

? در مهمانی‌ها اسراف نکنید چراکه خیلی‌ها گرسنه و فقیرند و اصولا اسراف گناه کبیره و بزرگی است.

? کمک سیاسی، مذهبی یا هر کمک دیگری که میتوانید انجام دهید؛
این تخمه‌ها و یا موارد دیگر تمام می‌شود اما این چیزی که می‌ماند، این است که رفتم پسرخاله را نجات دادم، رفتم پسرعمه ام را در اصلاح اشتباهات نماز کمک کردم.

لاَ يَکُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلاَث: فِي نَکْبَتِهِ، وَغَيْبَتِهِ، وَوَفَاتِهِ.

امام(عليه السلام) فرمود:
دوست انسان، دوست نخواهد بود مگر اين که برادر خود را در سه حالت فراموش نکند: به هنگامى که دنيا به او پشت مى کند و در زمانى که غايب است و پس از مرگش.

شرح و تفسير :دوست واقعى ج-۱۳
امام(عليه السلام) در اين گفتار حکيمانه اشاره به بعضى از شرايط مهم دوستى کرده مى فرمايد: «دوست انسان، دوست نخواهد بود مگر اين که برادر خود را در سه حالت فراموش نکند: به هنگامى که دنيا به او پشت مى کند و در زمانى که غايب است و پس از مرگش»; (لاَ يَکُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلاَث: فِي نَکْبَتِهِ، وَغَيْبَتِهِ، وَوَفَاتِهِ).
شک نيست که انسان در زندگى خود نيازمند به دوستانى است که در مشکلات به او کمک کنند و در زمان راحتى مونس انسان باشند، زيرا روح اجتماعى انسان از يک سو و نيازهاى گسترده اى که دارد و به تنهايى قادر به رسيدن به آنها نيست از سوى ديگر ايجاب مى کند که يارانى براى خود انتخاب کند; ولى اين ياران مختلف اند; گروهى مانند تاجرانند که دائماً انتظار دارند در مقابل خدمتى، خدمتى به آنان شود و طبيعى است که هر وقت از دوست خود بهره اى نداشته باشند او را براى هميشه رها مى کنند.
گروه ديگرى هستند که گرچه در برابر هر خدمت انتظار خدمتى دارند; ولى خدمات پيشين را فراموش نمى کنند و به پاس آنها دوست خود را در مشکلات يارى مى دهند; اما هنگامى که تصور مى کنند پاداش خدمت هاى پيشين او را داده اند رهايش مى سازند.
گروه سومى نيز هستند که دوستى آنها بر اساس محبت است و صفا و صداقت نه نتيجه خدمت و کارى شبيه تجارت. آنها به هنگام قدرت به دوستان خود خدمت مى کنند و انتظار پاسخى از آنها ندارند و به همين دليل به هنگام بروز مشکلات براى دوستان خود هرگز آنها را رها نمى سازند و همچنان به اصول اخوت و دوستى وفادارند.
امام(عليه السلام) در اين کلام پربارش اشاره به اين گروه مى کند که دوستان حقيقى و واقعى اند; آنها در سه زمان دوست خود را فراموش نمى کنند; به هنگام «نکبت» آنها در چنين زمانى در کنار دوست خود مى ايستند، به او کمک مى کنند، تسلى خاطر مى دهند، غمگسار و وفادارند.
«نکبت» در اصل به معناى انحراف از مسير است همان گونه که در قرآن مجيد آمده «(وَإِنَّ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِالاْخِرَةِ عَنِ الصِّرَاطِ لَنَاکِبُونَ); امّا کسانى که به آخرت ايمان ندارند از اين راه منحرف مى شوند».(1) ازاين رو هنگامى که دنيا به کسى پشت کند از آن تعبير به نکبت دنيا مى کنند و از آنجا که بروز مشکلات، مصائب و بلاها مصداق نکبت است بسيارى از ارباب لغت نکبت را به معناى بلا و مصيبت تفسير کرده اند.
شاعر نيز مى گويد:
دوست آن باشد که گيرد دست دوست *** در پريشان حالى و درماندگى
اضافه بر اين بعضى هستند که در حضور دوست به سبب شرم و حيا رسم دوستى را به جا مى آورند; ولى به هنگامى که آنها غائب باشند خود را از آن خلاص مى کنند و به اصطلاح «حفظ الغيب» ندارند و از آن فراتر هنگامى که دوستشان از دنيا برود و دست او از همه چيز کوتاه گردد و اميد خدمتى از او نداشته باشند او را فراموش مى کنند; نه به سراغ همسر و فرزند او مى روند که اگر مشکلى دارند حل کنند، نه در جمع دوستان زنده يادى از او مى کنند و نه کار خيرى براى او انجام مى دهند. امام(عليه السلام) مى فرمايد: دوست واقعى کسى است که در اين سه حالت دوستش را فراموش نکند.
البته مدعيان دوستى فراوان اند و دوستان واقعى که در کلام حکيمانه فوق بگنجند اندک اند.
در حديثى در غررالحکم از امام(عليه السلام) آمده است که مى فرمايد: «اَلصَّديقُ الصَّدُوقُ مَنْ نَصَحَکَ في عَيْبِکَ وَحَفَظَکَ في غَيْبِکَ وَآثَرَکَ عَلى نَفْسِهِ; دوست راستگو کسى است که عيوب تو را براى تو بگويد و اندرز دهد و در غيبتت مراتب دوستى را حفظ کند و تو را بر خود (در حل مشکلات) مقدم شمرد».(2)

(1). مؤمنون، آيه 74 .
(2). غررالحکم، کلمه 9729.