شرح و تفسير: دنيا تجارتخانه اولياى خداست ج-۱۳
امام(عليه السلام) در ادامه گفتار حکيمانه اى که در مورد دنيا در بخش پيشين داشت، در اين بخش جنبه هاى مثبت دنيا را در هشت جمله برمى شمرد در چهار جمله نخست مى فرمايد: «دنيا سراى صدق و راستى است براى آن کس که به راستى با آن رفتار کند و جايگاه عافيت است براى کسى که از آن چيزى بفهمد و سراى بى نيازى است براى آن کس که از آن توشه برگيرد و محلّ موعظه و اندرز است براى آن کس که از آن اندرز گيرد»; (إِنَّ الدُّنْيَا دَارُ صِدْق لِمَنْ صَدَقَهَا، وَدَارُ عَافِيَة لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا، وَدَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا، وَدَارُ مَوْعِظَة لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا).
به اين ترتيب، دنيا گرچه در نظر اول «دار الغرور» و «دار لهو و لعب» است ولى با دقت مى تواند به سراى عافيت و موعظه و برگرفتن زاد و توشه تبديل شود و نردبان ترقى انسان براى قرب الى الله باشد و معراج مؤمن و مزرعه آخرت گردد. همان گونه که در آيات و روايات به آن اشاره شده است و امام(عليه السلام) در خطبه 28 دنيا را به ميدان تمرين و آمادگى براى مسابقه در ميدان جهان ديگر تشبيه فرمود (أَلا وَإنَّ الْيَوْمَ الْمِضْمارُ وَغَداً السِّباقُ) و در خطبه 203 دستور مى دهد از اين محل عبور براى قرارگاه اصلى خود توشه برگيريد (فَخُذوا مِنْ مَمَرِّکُمْ لِمَقَرِّکُمْ).
درست است که دنيا در نظر ابتدايى دروغ گوست; ولى اگر کمى در حوادث آن دقت شود مى بينيم که راست گوست و واقعيت ها را برملا مى سازد و بانگ رحيل سر مى دهد.
صحيح است که دنيا سراى بيماردلان است; اما براى آنها که اهل فهم و درکند سراى تن درستى است.
درست است که دنيا در نظر ابتدايى دار فقر است و تمام سرمايه هاى وجود انسان را مى گيرد و تهى دست به زير خاک مى فرستد; ولى براى آنان که آماده برگرفتن زاد و توشه اند دار غناست.
صحيح است که دنيا غافل کننده است; اما براى آنها که اهل پند و نصيحت اند دار موعظه است.
سپس امام(عليه السلام) به چهار وصف ديگر پرداخته مى فرمايد: «دنيا مسجد دوستان خدا و نمازگاه فرشتگان پروردگار و محل نزول وحى الهى و تجارت خانه اولياى الهى است»; (مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ، وَمُصَلَّى مَلاَئِکَةِ اللَّهِ، وَمَهْبِطُ وَحْيِ اللَّهِ، وَمَ